Άλλους ανθρώπους τους συμπαθούμε αμέσως, άλλους τους αντιπαθούμε ή τους βρίσκουμε αποκρουστικούς. Άλλους τους αγαπάμε και άλλους τους μισούμε. Κάποιους τους ερωτευόμαστε, τους ποθούμε, λιώνουμε για χάρη τους και κάποιους άλλους τους γνωρίζουμε μερικά λεπτά και μετά τους ξεχνάμε. Υπάρχει όμως και μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Αυτούς που τους συναντάμε και νιώθουμε αμέσως ότι κάτι βαθύτερο μας συνδέει, ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί, ότι τους γνωρίζαμε μια ολόκληρη ζωή. Είναι περίεργο συναίσθημα, δεν μπορείς να το προσδιορίσεις ακριβώς. Κάποιες φορές νομίζεις ότι είναι φιλία, άλλες έρωτας, μπορεί και να το μπερδέψεις με την αγάπη. Όμως ακόμα και αν κάποια από αυτά τα συναισθήματα εμπεριέχονται σε αυτό που αισθάνεσαι απέναντι στον άλλον, δεν καλύπτουν πλήρως όλο το φάσμα.
Δε μπορώ να σας εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ. Δεν μπορώ να σας περιγράψω αυτό το έντονο συναίσθημα που νιώθουμε για κάποιους ανθρώπους που παίζουν αυτόν τον ξεχωριστό ρόλο στη ζωή μας. Είναι πάντως ένα συναίσθημα ανιδιοτελές, δεν κατανοείς απλά τον άλλον, τον ζεις, είναι φορές που μπαίνεις μέσα του ή αυτός μέσα σε σένα. Ξαφνικά σε καταβάλει ένα συναίσθημα ή μια σκέψη που δεν είναι δική σου, αλλά δική του. Ακόμα και αν είναι μακριά σου, για λίγο είναι σαν να έχεις συνδεθεί με τον εγκέφαλο του. Κάποιες φορές του λες να κάνει κάτι και αυτός χωρίς απαραίτητα να ξέρει ότι εσύ τον καλείς, το κάνει αυθόρμητα, γιατί κάποιο «περίεργο» συναίσθημα δεν τον αφήνει σε ησυχία Αγγίζουν τα όρια της τρέλας αυτά που γράφω- και ίσως ακούγονται τρομακτικά- αλλά σκεφτείτε το. Δεν σας έχει συμβεί ποτέ να σκέφτεστε έντονα ένα πρόσωπο και εκείνο να σας παίρνει τηλέφωνο, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο; Ή το αντίθετο. Να σας περνάει από το μυαλό μια σκέψη του τύπου: «Τι να κάνει άραγε ο Τάδε; Καιρό έχω να ακούσω νέα του, για να τον πάρω ένα τηλέφωνο!» και του τηλεφωνείτε και εκείνος με το που το σηκώνει σας λέει: «Έλα ρε! Το πιστεύεις ότι και εγώ ήμουν έτοιμος να σε πάρω τώρα τηλέφωνο;»
Έχω μπλέξει σκόπιμα την τηλεπάθεια με την έννοια της «αδελφής ψυχής», κυρίως επειδή πιστεύω ότι οι αδελφές ψυχές έχουν μεγαλύτερο βαθμό τηλεπάθειας μεταξύ τους. Λένε ότι για τον καθένα υπάρχουν 7 αδελφές ψυχές. Ίσως να είναι τα κομμάτια του ίδιου όλου, που απλά διασπάστηκε για κάποιο λόγο και εσύ μια ζωή ψάχνεις υποσυνείδητα ή συνειδητά να βρεις τα κομμάτια του puzzle.
Αν το εξηγούσα ορθολογικά το μόνο που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι το εξής: Έστω ότι δεχόμαστε ότι οι σκέψεις είναι κύματα, άρα ο καθένας όταν σκέφτεται εκπέμπει κάποια κύματα. Δεν είναι τυχαία η έκφραση «εκπέμπουμε στα ίδια μήκη κύματος», μπορεί πράγματι να συμβαίνει αυτό: Να επικοινωνούμε δηλαδή με κάποιους ανθρώπους καλύτερα γιατί απλά εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος με εμάς και άρα είμαστε πιο δεκτικοί στις σκέψεις τους! Προσοχή! Δεν εννοώ ότι σκέφτονται τα ίδια πράγματα με εμάς, αντιθέτως μπορεί να έχουν απόψεις πολύ διαφορετικές από μας. Απλά εκπέμπουν στο ίδιο «κανάλι».
Βέβαια δεν είναι όλοι τόσο δεκτικοί σε αυτό το φαινόμενο. Προφανώς κάποιοι παράγοντες συμβάλλουν στο να μοιάζει η τηλεπάθεια του ενός με τις δυνατότητες που έχει ένα παλιό τρανζίστορ και η τηλεπάθεια του άλλου με μια καλωδιακή τηλεόραση με δορυφορική σύνδεση!
Όπως και να έχει, η ιδέα του να διαβάζει κανείς τη σκέψη του άλλου ή της επικοινωνίας των ψυχών είναι κάτι που ελκύει τους περισσότερους Από την άλλη, βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η παράνομη είσοδος στο προσωπικό απόρρητο του άλλου είναι επιθυμητή (και ηθική). Πως θα νιώθατε εσείς αν ξέρατε ότι κάποιος μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις σας; Ή για να το πάω λιγάκι παραπέρα, σε πιο Big Brother καταστάσεις, όταν το κράτος μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις σας;
Κάθε άνθρωπος δημιουργήθηκε σαν μια ψυχή ολόκληρη και αυτόνομη, χωρίς την ανάγκη άλλων. Όμως το μάθημά μας για να μπορέσουμε να αγγίξουμε το Όλον και να γίνουμε ένα μαζί Του υπήρξε το να διαχωριστούμε και να αναζητούμε συνέχεια το κομμάτι που μας λείπει. Ενώ προσπαθούμε να ξαναγίνουμε ολόκληροι, μαθαίνουμε πολλά, διότι μόνο έτσι θα μπορούσαμε να δώσουμε σημασία στο τι συμβαίνει γύρω μας και όχι μόνο μέσα μας. Έτσι, όσο ζούμε σε αυτήν την υλική υπόσταση που ονομάζουμε ζωή, γεννιόμαστε μαζί με την ανάγκη της παρουσίας άλλων και αναζητούμε συνέχεια την συντροφιά τους, προσπαθούμε να συμβιώνουμε αρμονικά, διότι δεν είμαστε ολόκληροι, δεν είμαστε αυτόνομοι. Αλλά στην ουσία αναζητούμε απεγνωσμένα τα κομμάτια που μας λείπουν και όχι την οποιαδήποτε συντροφιά…»
Αυτή είναι η ασιατική φιλοσοφία που αφορά τις αδελφές ψυχές και προσπαθεί να εξηγήσει τον λόγο ύπαρξής τους, λαμβάνοντας βέβαια ως δεδομένο ότι υπάρχουν… υπάρχουν όμως;
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΨΥΧΕΣ;
«Σε γνωρίζω μόλις λίγες ώρες/μέρες, αλλά αισθάνομαι σα να σε ξέρω χρόνια!» Άραγε πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή τη κουβέντα και άλλες πόσες την έχουμε πει οι ίδιοι; Πόσες από αυτές τις φορές είναι πράγματι η αλήθεια και όχι ο ενθουσιασμός που γνωρίσαμε έναν άνθρωπο που να επικοινωνούμε ή πολύ απλά ο… κεραυνοβόλος έρωτας;
Εάν «φιλτράρουμε» όλες αυτές τις φορές, θα δούμε ότι πολύ λίγες ήταν ειλικρινής, ίσως και καμία! Σύντομα, αυτός ο ξαφνικός ενθουσιασμός για έναν άλλο άνθρωπο, που λανθασμένα ερμηνεύουμε αρχικά ως «αδελφή ψυχή», καταλαγιάζει και ατονεί. Δεν αποκλείεται μάλιστα να μην κρατήσουμε καν επαφές, αντίθετα σιγά-σιγά να επιτρέψουμε το να «χαθούμε».
Αρχικά λοιπόν ας μην μπερδεύουμε τον ενθουσιασμό για τον νέο φίλο/φίλη ή τον κεραυνοβόλο έρωτα με την ανάγκη μας να βρούμε την αδελφή ψυχή μας. Καλλίτερα ν’ αφήνουμε τον χρόνο να κυλήσει για να μπορέσουμε να κρίνουμε τα συναισθήματά μας καλλίτερα και πιο αντικειμενικά αργότερα.
Οι αδελφές ψυχές δεν περιορίζονται σε μια έντονη επικοινωνία ή/και ερωτική έλξη, οι ρίζες είναι πολύ πιο βαθιές και δεν ατονούν με τον χρόνο. Υπάρχει η ανάγκη του να βρίσκονται μαζί συνέχεια και ούτ’ αυτό ατονεί με τον χρόνο, αντίθετα ενδυναμώνεται διαρκώς, όπως ενδυναμώνεται και η επικοινωνία, που μπορεί να φτάσει σε επίπεδα τηλεπάθειας τέτοια, που κάποια στιγμή πλέον τα λόγια περιττεύουν. Η ερωτική επιθυμία -εάν υπάρχει- ατονεί και εξαφανίζεται πολύ γρήγορα και την θέση της παίρνει μια αγάπη με έννοια βαθιά και ειλικρινής, όμοια με αυτή που δένει τον γονιό με το παιδί του ή τα αδέλφια μεταξύ τους. Τα ίδια γούστα, προτιμήσεις, σκέψεις, είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου.
ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΨΥΧΕΣ;
Για την ασιατική φιλοσοφία πάνω σε αυτό το ερώτημα, μιλήσαμε ήδη. Πέρα όμως από αυτήν την θεωρία, υπάρχει και μια άλλη που υποστηρίζει ότι κάποια από αυτά μας τα «κομμάτια» δεν είχαν διαχωριστεί από την αρχή του κύκλου μας στην επίγεια ζωή, αλλά κατά την διάρκεια. Δηλαδή, μετά από την ολοκλήρωση κάποιας ζωής, δημιουργήθηκε η ανάγκη να διαχωριστεί ένα κομμάτι, είτε ως τιμωρία, είτε ως λύτρωση! Έτσι, ενώ αρχικά ήταν μια ψυχή ολόκληρη σε ένα ανθρώπινο σώμα, αργότερα ήταν μία σε 2 ανθρώπινα σώματα ή 3 ή 4… Αυτή όμως η θεωρία αναιρεί την μη αυτονομία της ψυχής αρχικά, επομένως ματαιώνεται ο λόγος της επίγειας ύπαρξής της, μιας και είναι ήδη αυτόνομη! Αυτό το «κενό» καλύπτεται με την πίστη ότι ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο ναι μεν ολόκληροι, αλλά με κάποιο «βάρος», κάποιο χρέος που πρέπει να πληρώσουμε ή κάποια μαθήματα που πρέπει να μάθουμε ή πολύ απλά, ακριβώς για να αποδιώξουμε αυτά τα κομμάτια μας ώστε να μπορέσουμε να ξαναγίνουμε ένα με το Αιώνιο. Αυτή είναι η κάπως πιο πεσιμιστική θεωρία πάνω στο θέμα.
η μοίρα των αδελφών ψυχών
Σε αυτό το σημείο υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ των ανθρώπων που ερευνούν το θέμα:
Άλλοι λένε ότι ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος, μιας και αυτή καθ’ αυτή η συνάντηση ήταν λάθος εξ’ αρχής, διότι οι αδελφές ψυχές δεν πρέπει να συναντηθούν! Υποστηρίζουν ότι δυστυχώς όλ’ αυτά είναι μεν πανέμορφα, αλλά καταδικασμένα. Δεν επιτρέπεται στις πραγματικές αδελφές ψυχές να είναι μαζί για πολύ καιρό. Ο λόγος είναι απλούστατος: εάν παραμείνουν μαζί, θα αποκοπούν από τον υπόλοιπο κόσμο και αυτό δεν θα τους επιτρέψει να προχωρήσουν και να μάθουν όλα όσα πρέπει να μάθουν σε αυτήν την υλική τους υπόσταση. Μαζί, είναι ολόκληροι και αυτόνομοι, δεν έχουν ανάγκη άλλης επικοινωνίας και συναναστροφής με οτιδήποτε άλλο, γι αυτό και πρέπει να χωρίσουν. Ο χωρισμός αυτός μπορεί να έρθει σε μικρό χρονικό διάστημα από την ημέρα συνάντησής τους ή σε πολύ μεγάλο, μα όποτε κι αν συμβεί είναι πάντα επώδυνος, απότομος και όχι τύπου «…απλά χαθήκαμε…».
Άλλοι ναι μεν συμφωνούν στο ότι είναι λάθος το να συναντηθούν, αλλά εάν συμβεί, μπορεί να αποφευχθεί ο χωρισμός τους έαν μπορέσουν να διατηρήσουν τις ισορροπίες και δεν αφεθούν να απομονωθούν η μια στην άλλη κλείνοντας τον υπόλοιπο κόσμο απ’ έξω, εάν επιτρέψουν να εξελιχθούν και δεν απορροφηθούν ο ένας στον άλλο.
Άλλοι διαφωνούν κάθετα και με τις 2 προαναφερόμενες θεωρίες και υποστηρίζουν ότι όταν οι αδελφές ψυχές συναντηθούν είναι σημάδι ότι η ψυχή ως ολότητα εξελίσσεται, πλησιάζει πιο κοντά στο Αιώνιο και ίσως αυτή να είναι η τελευταία της παρουσία στην επίγεια ζωή, μιας και το ταξίδι της ολοκληρώθηκε και ο κύκλος μάθησής της έκλεισε. Υπό τον όρο φυσικά ότι έχει συναντήσει όλα της τα «κομμάτια» (σε μια ή περισσότερες ζωές) και τους έχει επιτρέψει να δράσουν ορθά και να ενωθούν αρμονικά. Όμως, ακόμα κι αν η συνάντησή τους απέτυχε στην εξέλιξή της ως ολότητα και πάλι το γεγονός ότι συναντήθηκαν είναι κάθε άλλο παρά δυσοίωνο. Ίσως αποτύχει σε αυτή τη ζωή, αλλά θα έχει την ευκαιρία της στην επόμενη, αλλά η συνάντησή τους από μόνη της σηματοδοτεί την αρχή του τέλους στο ταξίδι της μάθησης και την «τελική ευθεία» για τον ασπασμό με το Όλον.
